Członek Opozycji Demokratycznej i kontakt w komunistycznej Polsce - Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (PRL), były Marszałek Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, tymczasowo wykonujący obowiązki Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w 2010 r.

W latach 70. Borusewicz był członkiem Komitetu Obrony Robotników w Radomiu. W latach 1977-1978 współorganizował Wolne Związki Zawodowe Wybrzeża (WZZW), był kontaktem dla opozycji w Gdańsku, gdzie pomógł zorganizować w sierpniu 1980 roku strajk sierpniowy w Stoczni Gdańskiej, wtenczas Stoczni Gdańskiej im. Lenina, który doprowadził do powstania Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Solidarność. Po wprowadzeniu stanu wojennego przez polski reżim w grudniu 1981 roku, przez ponad cztery lata ukrywał się przed władzami i pracował w podziemnych strukturach „Solidarności” celem jej ówczesnej organizacji. W 1986 roku został aresztowany i uwięziony, a w 1988 roku zwolniony na mocy amnestii. W Polsce Demokratycznej Borusewicz był wiceprzewodniczącym ruchu związkowego Solidarność w latach 1990-1991 oraz członkiem parlamentu w latach 1991-2001.

W Polsce w latach 70. i 80. można było dostrzec lub wyczuć, że zmiana polityczno-społeczna wynikała z działalności młodzieży i ludzi zrzeszonych w ruchu "Solidarność". W ramach  "Solidarności" działało 10 milionów osób, nie byli to jedynie robotnicy w związkach zawodowych, a wszystkie klasy społeczne związały się z ruchem. Solidarność była otwarta i przejrzysta dla wszystkich, jednocześnie istniał podziemny ruch elit intelektualnych, który działał przeciwko komunizmowi. Te dwa równolegle i synergicznie działające siły opozycji były kluczem do obalenia komunizmu.   

 

Jednak okres Solidarności dobiegł końca i dla mnie ważniejsze jest skupienie się na obecnych i współczesnych problemach w Polsce. Jestem kandydatem do Senatu, ponieważ jestem gotów chronić wolność i demokrację, która jest teraz w Polsce trochę zagrożona. Moją nadzieją i celem mojej pracy jest utrzymanie Polski jako kraju demokratycznego, a nie całkowita utrata tego, co zostało wywalczone. Potrzebujemy bohaterów, kiedy dyktator musi zostać zniszczony, ale kiedy system demokratyczny działa poprawnie oraz jest w stosunkowo dobrej formie, wtedy potrzebna jest silna polityka.

W Polsce są zawodowi politycy – „karierowicze” – i politycy, którzy dbają o dobro ludzi w demokratycznym społeczeństwie czy też są przez nich motywowani do działania dla dobra społeczeństwa. Jestem częścią tej drugiej grupy polityków. Obecnie mamy dwie grupy działań, które są najważniejsze. Pierwszą z nich są działania w Polskim Parlamencie na rzecz zachowania i wzmocnienia demokracji, które są prowadzone przez partię opozycyjną. Drugą są działania prowadzone przez działaczy partii opozycyjnych, którzy nie znajdują się w Parlamencie. Na przykład demonstracje w miastach w całej Polsce w proteście przeciwko rządowym działaniom zmierzającym do przejęcia kontroli nad polskim Trybunałem Konstytucyjnym. Protesty były organizowane w miastach wewnątrz Polski i poza nią. Blisko 20.0000 osób protestowało przed gmachem Parlamentu w Warszawie, jak podaje raport Reutersa, powołujący się na oficjalne oświadczenia władz miasta.] Te niezależne i zewnętrzne protesty oraz działania, a także praca wykonywana jednocześnie wewnątrz parlamentu przez partię opozycyjną są zarówno krytyczne, jak i kluczowe dla zachowania demokracji.